Ochrona lasu jest to szeroko pojęta ochrona drzewostanów mająca na celu zachowanie trwałości lasu oraz zwiększenie jego naturalnej odporności na czynniki szkodotwórcze. Odporność drzewostanów podnoszona jest poprzez stosowanie przebudowy drzewostanów, wprowadzaniu bioróżnorodności oraz wykorzystywaniu odnowień naturalnych. Czynniki szkodotwórcze możemy podzielić na trzy grupy:

1.      biotyczne – zwierzęta, owady, grzyby,

2.      abiotyczne – wiatr, śnieg, deszcz, temperatura,

3.      antropogeniczne – ogień, śmieci, skażenie chemiczne wody, gleby, powietrza.

Czynniki antropogeniczne poza nielegalnymi wysypiskami śmieci zdarzają się na naszym terenie stosunkowo rzadko. Dużo częstszym zjawiskiem są czynniki abiotyczne tj. wiatrołomy, śniegołomy, a nawet lokalne podtopienia. Mimo wszelkich starań jesteśmy również bezsilni przy występowaniu wczesnych jesiennych, jak także późnych wiosennych przymrozków. Długoterminowe występowanie wysokich temperatur w połączeniu z brakiem opadów to częsta przyczyna wysychania młodych drzewek na uprawach. Najwięcej pracy wymaga walka z czynnikami biotycznymi. Patogeniczne grzyby to problem nie tylko na etapie produkcji szkółkarskiej. Opieńkowa zgnilizna korzeni, osutka sosny i huba korzeni to najważniejsze, ale nie jedyne choroby grzybowe występujące
na naszych terenach. Na przestrzeni minionych dziesięcioleci doświadczyliśmy kilku gradacji szkodników pierwotnych i wtórnych:

·         brudnica mniszka w latach 1979-1980,

·         poproch cetyniak w latach 1997 i 2004-2005,

·         smolik w roku 1999, 2011.

W walce ze szkodliwymi owadami stosujemy szeroką profilaktykę polegającą na kontrolowaniu liczebności tychże owadów. Służą do tego grupy drzew lepowych, a także licznie wywieszane pułapki feromonowe. W razie zagrożenia gradacją decydujemy się na zwalczanie szkodników metodami mechanicznymi, a w ostateczności stosujemy opryski chemiczne. Najtrudniejsza i najbardziej pracochłonna jest ochrona upraw i młodników przed zwierzyną płową. Problem jest bardzo złożony toteż stosujemy szereg rozmaitych metod ochrony: grodzenie upraw, zakładanie specjalnych osłonek, stosowanie repelentów, a także tzw. pakułowanie pączka szczytowego i rysakowanie (chropowacenie kory). Oprócz typowego zabezpieczania drzewek przed zgryzaniem i spałowaniem dostarczamy duże ilości żeru włóknistego w postaci drzewek pod spałowanie co również ogranicza występowanie szkód od zwierzyny płowej.

W. Stokrocki